ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αθήνα, 17/07/2008
Η πάνδημη απαξίωση μιας κυβέρνησης πνιγμένης στα σκάνδαλα και ενός πολιτικού συστήματος ηθικά απονομιμοποιημένου ως προς τις κυρίαρχες εκφράσεις του, με έναν και μόνο τρόπο μένει να ανακοπεί: με το χαρτί του εθνικισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που ο δεύτερος πόλος του εκκρεμούς της διαφθοράς, το «αντιπολιτευτικό» ΠΑΣΟΚ, συμπολιτεύεται (και) εδώ την κυβέρνηση, επιδιδόμενο σε σκληρό «πατριωτικό» ροκ και λεκτικούς τραμπουκισμούς της σχολής Πάγκαλου, με αφορμή την επιστολή Γκρούεφσκι και τη συνάντηση εθνικά Μακεδόνων προσφύγων στη Φλώρινα. Όλη αυτή η κινδυνολογία και η εθνική τρομολαγνεία θα ήταν βαρετή, αν δεν ήταν επικίνδυνη, αν δηλαδή δε δημιουργούσε κλίμα νομιμοποίησης της ακροδεξιάς παράνοιας και δεν όπλιζε το χέρι «αγανακτισμένων πατριωτών». Όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των «έγκυρων» (και μη) φύλλων της τρέχουσας εβδομάδας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι τουλάχιστον προκλητικό και ενδεικτικό πολιτικής μιζέριας για την Αριστερά να αποδίδει τα πάντα σε ιμπεριαλιστικούς δακτύλους που «υποκινούν» -πάντα και μόνο- τους γείτονες, θυσιάζοντας την ιστορία της και τη μνήμη των αγωνιστών της, και τουλάχιστον άστοχο γι’ αυτήν να ξεκινάει την κριτική πάντα από τον εθνικισμό των άλλων, υποκαθιστώντας (και, συνεπώς, δυσκολεύοντας περαιτέρω) το αντιεθνικιστικό κίνημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Όπως συνέβη την Άνοιξη στο Βουκουρέστι, έτσι και τώρα, οι βρυχηθμοί της ισχυρής Ελλάδας «δικαιολογούνται» από τις κινήσεις του μακεδονικού εθνικισμού: εμείς είμαστε πατριώτες, αυτοί είναι εθνικιστές. Δεν εκπλησσόμαστε βεβαίως, οργιζόμαστε όμως με δηλώσεις όπως αυτή της κ. Μπακογιάννη, σύμφωνα με την οποία «ο ακραίος εθνικισμός θερίζει θύελλες». Βρισκόμαστε άραγε σε πολεμική ετοιμότητα; Έχει ενημερωθεί ο σύμμαχος –και επιδέξιος έμπορος όπλων- κ. Σαρκοζί; Αν δε συμβαίνει πάλι αυτό, έχουμε ήδη ανεχτεί ακροδεξιούς τηλεπλασιέ και θεσμικούς συγκεντρωσιάρχες της Θεσσαλονίκης να συναγωνίζονται σε εθνικό τραμπουκισμό, δε θα υπομείνουμε λοιπόν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υποδαυλίζει ακραία στοιχεία: η δημοκρατία δε χρειάζεται ακροδεξιές εγγυήσεις.
Επειδή το λέει ο Γκρούεφσκι, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι, τουλάχιστον μέχρι το 1947, επίσημες ελληνικές κρατικές εκδόσεις κάνουν λόγο για μακεδονική γλώσσα. Δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το Abecedar, το Αναγνωστικό της μακεδονικής γλώσσας που τύπωσε το ελληνικό κράτος το 1925 για την μακεδονική μειονότητα, βρισκόταν επί χρόνια υπό διωγμό, όπως συμβαίνει ακόμα με τους «σλαβοκομμουνιστές φυγάδες» του Εμφυλίου. Εν πάση περιπτώσει, τι είναι οι μακεδονόφωνοι», «σλαβόφωνοι Μακεδόνες,», «σλαβικής», «μη ελληνικής», «ρευστής» εθνικής συνείδησης που αναφέρονται στις απογραφές ως το 1951 και ποια η τύχη τους έκτοτε; Αν δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα κι όλοι οι «δίγλωσσοι» στη Βόρεια Ελλάδα είναι υποκινούμενοι πράκτορες, ποια υπηρεσία πλήρωνε 2.250 ανθρώπους στη Φλώρινα (και πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους του «Ουράνιου Τόξου» το 1994); Για πόσο το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να αγνοεί τις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη μη αναγνώριση του πολιτιστικού σωματείου της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού; Αν δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, άρα και μακεδονικό έθνος, μήπως τελικά το γειτονικό κράτος δεν έχει καμιά πηγή νομιμοποίησης, μπορεί λοιπόν κάλλιστα να διαλυθεί προς όφελος και της χώρας μας;
Η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων δεν μπορούν να ετεροκαθορίζονται: αν η ηγεσία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας χρησιμοποιεί ως «πατριωτικό» πρόσχημα τα δικαιώματα των πολιτικών προσφύγων και της μακεδονικής μειονότητας, δε βλέπουμε κανέναν λόγο εμείς να διαγράψουμε την ύπαρξη και των δύο: δεν υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα, γι’ αυτό και δεν θα αφήσουμε ούτε τους μεν ούτε τα δε βορά στους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς και τις ιμπεριαλιστικές «ευαισθησίες».
Το κατακαλόκαιρο δεν προσφέρεται για πολεμικούς χάρτες και σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια (όπως άλλωστε και το καταχείμωνο, σε πείσμα των έξαλλων εθνικοφρόνων), αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιτρέψουμε στο πολιτικό προσωπικό της ισχυρής Ελλάδας να χειραγωγεί την ελληνική κοινωνία με υποβολιμαία δελτία ειδήσεων, εθνικώς υπερευαίσθητα πρωτοσέλιδα και εμπρηστικές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων που επιχειρούν να ξαναστήσουν νέο ‘92. Οι σύντροφοί μας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που αντιστρατεύονται το εθνοφολκόρ στη χώρα τους παραμένουν η βασική πηγή αισιοδοξίας για εμάς, σ’ αυτό το κατά τα άλλα στενάχωρο σκηνικό. Κι εκτός από πηγή αισιοδοξίας, παραμένουν και πηγή έμπνευσης, τουλάχιστον για μια Αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και ανατρεπτική, άρα δεν δικαιούται να υποδύεται την ανήξερη.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι τουλάχιστον προκλητικό και ενδεικτικό πολιτικής μιζέριας για την Αριστερά να αποδίδει τα πάντα σε ιμπεριαλιστικούς δακτύλους που «υποκινούν» -πάντα και μόνο- τους γείτονες, θυσιάζοντας την ιστορία της και τη μνήμη των αγωνιστών της, και τουλάχιστον άστοχο γι’ αυτήν να ξεκινάει την κριτική πάντα από τον εθνικισμό των άλλων, υποκαθιστώντας (και, συνεπώς, δυσκολεύοντας περαιτέρω) το αντιεθνικιστικό κίνημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Όπως συνέβη την Άνοιξη στο Βουκουρέστι, έτσι και τώρα, οι βρυχηθμοί της ισχυρής Ελλάδας «δικαιολογούνται» από τις κινήσεις του μακεδονικού εθνικισμού: εμείς είμαστε πατριώτες, αυτοί είναι εθνικιστές. Δεν εκπλησσόμαστε βεβαίως, οργιζόμαστε όμως με δηλώσεις όπως αυτή της κ. Μπακογιάννη, σύμφωνα με την οποία «ο ακραίος εθνικισμός θερίζει θύελλες». Βρισκόμαστε άραγε σε πολεμική ετοιμότητα; Έχει ενημερωθεί ο σύμμαχος –και επιδέξιος έμπορος όπλων- κ. Σαρκοζί; Αν δε συμβαίνει πάλι αυτό, έχουμε ήδη ανεχτεί ακροδεξιούς τηλεπλασιέ και θεσμικούς συγκεντρωσιάρχες της Θεσσαλονίκης να συναγωνίζονται σε εθνικό τραμπουκισμό, δε θα υπομείνουμε λοιπόν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υποδαυλίζει ακραία στοιχεία: η δημοκρατία δε χρειάζεται ακροδεξιές εγγυήσεις.
Επειδή το λέει ο Γκρούεφσκι, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι, τουλάχιστον μέχρι το 1947, επίσημες ελληνικές κρατικές εκδόσεις κάνουν λόγο για μακεδονική γλώσσα. Δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το Abecedar, το Αναγνωστικό της μακεδονικής γλώσσας που τύπωσε το ελληνικό κράτος το 1925 για την μακεδονική μειονότητα, βρισκόταν επί χρόνια υπό διωγμό, όπως συμβαίνει ακόμα με τους «σλαβοκομμουνιστές φυγάδες» του Εμφυλίου. Εν πάση περιπτώσει, τι είναι οι μακεδονόφωνοι», «σλαβόφωνοι Μακεδόνες,», «σλαβικής», «μη ελληνικής», «ρευστής» εθνικής συνείδησης που αναφέρονται στις απογραφές ως το 1951 και ποια η τύχη τους έκτοτε; Αν δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα κι όλοι οι «δίγλωσσοι» στη Βόρεια Ελλάδα είναι υποκινούμενοι πράκτορες, ποια υπηρεσία πλήρωνε 2.250 ανθρώπους στη Φλώρινα (και πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους του «Ουράνιου Τόξου» το 1994); Για πόσο το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να αγνοεί τις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη μη αναγνώριση του πολιτιστικού σωματείου της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού; Αν δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, άρα και μακεδονικό έθνος, μήπως τελικά το γειτονικό κράτος δεν έχει καμιά πηγή νομιμοποίησης, μπορεί λοιπόν κάλλιστα να διαλυθεί προς όφελος και της χώρας μας;
Η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων δεν μπορούν να ετεροκαθορίζονται: αν η ηγεσία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας χρησιμοποιεί ως «πατριωτικό» πρόσχημα τα δικαιώματα των πολιτικών προσφύγων και της μακεδονικής μειονότητας, δε βλέπουμε κανέναν λόγο εμείς να διαγράψουμε την ύπαρξη και των δύο: δεν υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα, γι’ αυτό και δεν θα αφήσουμε ούτε τους μεν ούτε τα δε βορά στους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς και τις ιμπεριαλιστικές «ευαισθησίες».
Το κατακαλόκαιρο δεν προσφέρεται για πολεμικούς χάρτες και σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια (όπως άλλωστε και το καταχείμωνο, σε πείσμα των έξαλλων εθνικοφρόνων), αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιτρέψουμε στο πολιτικό προσωπικό της ισχυρής Ελλάδας να χειραγωγεί την ελληνική κοινωνία με υποβολιμαία δελτία ειδήσεων, εθνικώς υπερευαίσθητα πρωτοσέλιδα και εμπρηστικές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων που επιχειρούν να ξαναστήσουν νέο ‘92. Οι σύντροφοί μας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που αντιστρατεύονται το εθνοφολκόρ στη χώρα τους παραμένουν η βασική πηγή αισιοδοξίας για εμάς, σ’ αυτό το κατά τα άλλα στενάχωρο σκηνικό. Κι εκτός από πηγή αισιοδοξίας, παραμένουν και πηγή έμπνευσης, τουλάχιστον για μια Αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και ανατρεπτική, άρα δεν δικαιούται να υποδύεται την ανήξερη.
AΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ - ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: 210-3813928 (4-10 μ.μ.), Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια, Αθήνα, antinat_antimil@yahoo.gr, http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: 210-3813928 (4-10 μ.μ.), Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια, Αθήνα, antinat_antimil@yahoo.gr, http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com
