ΒΕΤΟ στον εθνικισμό, το μιλιταρισμό και το ΝΑΤΟ
Το Μακεδονικό αποτελεί, από κοινού με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, ένα διαχρονικό πεδίο ασκήσεων του ελληνικού εθνικισμού και, ως τέτοιο, μια μόνιμη απειλή για την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών των Βαλκανίων. Αυτή την απειλή είδαμε να αναβιώνει η ελληνική εξωτερική πολιτική στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι απέναντι στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Την περασμένη άνοιξη λοιπόν είχαμε από τη μια το «νέο πατριωτισμό» της κυβέρνησης και την «εθνικά υπεύθυνη» στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη μια Αριστερά που δεν τόλμησε να αντιταχθεί στο βέτο και να υπερασπιστεί το δικαίωμα της γειτονικής χώρας να αποφασίζει χωρίς εξωτερικούς εκβιασμούς. Αυτά επέτρεψαν σε πατριδοκάπηλους, στρατοκράτες, σκοταδιστές ιεράρχες και το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ να οργιάσουν -αλλά και στο ΝΑΤΟ να κερδίσει μια άνευ προηγουμένου πολιτική και ηθική νομιμοποίηση. Σ’ αυτό το πλαίσιο το ελληνικό κράτος στο όνομα των «ιερών και των οσίων» του ελληνικού έθνους και κρυπτόμενο πίσω από έναν μιλιταριστικό οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ, αμφισβητεί το δικαίωμα ύπαρξης του μακεδονικού έθνους και της γλώσσας του. Παράλληλα βαφτίζει τη γειτονική χώρα κατά το δοκούν («Σκόπια»…) και απαγορεύει την είσοδό της σε διεθνείς οργανισμούς με το συνταγματικό της όνομα.
Πίσω, όμως, από αυτόν τον «ανένδοτο» εθνικό αγώνα, δύσκολα κρύβεται η προσπάθεια εξασφάλισης της «αναγκαίας» εθνικής συναίνεσης -αναγκαίας για την υποστήριξη των πιο σκληρών αντικοινωνικών μέτρων, όπως η απορρύθμιση του ασφαλιστικού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Δυστυχώς, η έλλειψη συγκροτημένης διεθνιστικής παρέμβασης από τη σκοπιά του κινήματος έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί το Μακεδονικό, έστω και για λίγο, ως η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, εξαγνίζοντας τους εγχώριους θιασώτες της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Αποδείχτηκε έτσι ότι τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» δεν είναι ο τόπος όπου συμπίπτουν τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας, αλλά ο τόπος όπου οι «από πάνω» οργανώνουν την πολιτική, ιδεολογική και ταξική τους κυριαρχία σε βάρος των «από κάτω».
Απέναντι σ’ αυτή την απειλή χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι/ες. Υπερασπιζόμαστε τη συνεργασία, την ειρήνη και τη φιλία των λαών και γι’ αυτό στεκόμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναβίωσης του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, που απειλούν να μετατρέψουν σε πυριτιδαποθήκη τα -δοκιμασμένα από εθνικιστικές συγκρούσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους- Βαλκάνια.
Η «ισχυρή Ελλάδα» βρυχάται…
Το σκηνικό που στήθηκε με αφορμή τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι απέδειξε, μαζί με τα παραπάνω, και κάτι εξίσου σημαντικό: Πόσο αναχρονιστική και εκτός πραγματικότητας είναι η αντιμετώπιση του ελληνικού καπιταλισμού μέσα από το πρίσμα της «πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας», της «Ψωροκώσταινας».
Στο Βουκουρέστι, η Ελλάδα διεκδίκησε το ρόλο του αφεντικού στα Βαλκάνια, κάνοντας συμμαχίες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. (Γαλλία, Γερμανία), αλλά και ευρύτερα (Ρωσία). Έκανε «εξοπλιστική διπλωματία», υποσχόμενη γενναίο μερίδιο από τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα στους «συμμάχους» (ΗΠΑ, Γαλλία και Ρωσία). Όλα αυτά δεν άρχισαν, βέβαια, στο Βουκουρέστι. Η Ελλάδα είναι βασικός πυλώνας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στα Βαλκάνια, η μακράν πιο ισχυρή -πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά- χώρα των Βαλκανίων, ανταγωνίζεται σκληρά με το άλλο υποψήφιο «αφεντικό» στην περιοχή, την Τουρκία και συμμετέχει στα γεωπολιτικά παιχνίδια των ενεργειακών δικτύων, των χερσαίων και θαλάσσιων μεταφορών. Είναι η χώρα που, μαζί με την Τουρκία, επιμένει να διατηρεί υποχρεωτική στράτευση, υποχρεώνοντας τη νεολαία να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στο μιλιταρισμό: μόνο τον Αύγουστο του 2008, πέντε νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο πλαίσιο της θητείας τους, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης. Είναι αυτή η Ελλάδα, της οποίας το κεφάλαιο ελέγχει σχεδόν κατά το ήμισυ την οικονομία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, μεταφέροντας πλήθος δραστηριοτήτων του στη γείτονα χώρα και πληρώνοντας μισθούς πείνας στους μακεδόνες εργαζόμενους, που δουλεύουν υπό απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς βασικά εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Είναι αυτή η Ελλάδα που όχι μόνο δεν έδειξε υποτέλεια απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά διεκδίκησε ευθαρσώς ρόλο αφεντικού στην περιοχή και που αισθάνεται ότι ήρθε ο καιρός να αλλάξει το στρατιωτικό της δόγμα από «αμυντικό» σε «αποτρεπτικό» (για να αξιοποιηθούν καλύτερα τα οπλικά συστήματα που θα αγοράσει στο νέο μεγάλο γύρο εξοπλισμών) και να ανοίξει τη συζήτηση για πυρηνική ενέργεια.
Ο φιλονατοϊκός και φιλοπόλεμος αντιαμερικανισμός
Αυτή η «ισχυρή Ελλάδα» είναι φυσικά φιλονατοϊκή, φιλοπόλεμη και σημαντικός κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην περιοχή. Και επειδή είναι έτσι, οι εξελίξεις αποδεικνύουν πόσο κούφιος και υποκριτικός είναι ο «αντιαμερικανισμός» όσων υπερασπίζονται τα «εθνικά δίκαια».
Η «εθνική εκστρατεία» και το βέτο στο Βουκουρέστι ήταν τελικά μια τεράστια επιχείρηση για να χειραγωγηθούν οι συνειδήσεις και να μπολιαστεί το «εθνικό ακροατήριο» με απροκάλυπτο φιλονατοϊσμό: αφού στο ΝΑΤΟ μπορούμε να φτιάχνουμε συμμαχίες, να διεκδικούμε τα «εθνικά μας δίκαια» και να απομονώνουμε τους «εχθρούς» μας, τότε είναι μια χρήσιμη συμμαχία, τις υποχρεώσεις της οποίας οφείλουμε να τηρούμε. Και γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο που ο «εθνικός» αντιαμερικανισμός είναι απροκάλυπτα φιλονατοϊσμός και, εν τέλει, φιλοϊμπεριαλισμός, καλλιεργώντας βαθύτερα στην ουσία το φιλοαμερικανισμό! Γι’ αυτό, με άλλα λόγια, και η ελληνική εθνική αλαζονεία -όχι μόνο στο Βουκουρέστι, αλλά και σε κάθε ευκαιρία μικροπολιτικής εκμετάλλευσης: τις μέρες του πανηγυριού στη Μελίτη, στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, την επομένη κάθε δήλωσης του μακεδόνα πρωθυπουργού- αποτελεί τεράστιο πλήγμα για τις ιδέες και αξίες του διεθνισμού και του αντιμιλιταρισμού.
Από όλες τις παραπάνω -εξόχως διδακτικές…- εμπειρίες, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που διαπνέονται από τις ιδέες του διεθνισμού και της αλληλεγγύης οφείλουν να βγάλουν ένα συμπέρασμα: ότι ο μόνος αντιαμερικανισμός και αντιμπεριαλισμός που μας ενδιαφέρει και που είναι νοητός, είναι ο διεθνιστικός. Ένας αντιιμπεριαλισμός που όχι μόνο είναι αυτονόητα αντιπολεμικός, αντιμιλιταριστικός και αντινατοϊκός, αλλά θεμελιώνεται πρωταρχικά στην πάλη ενάντια στο «δικό μας» εθνικισμό - μιλιταρισμό και τις προσπάθειές του να διεκδικήσει ρόλο αφεντικού στην περιοχή.
Ζητάμε την αναγνώριση της γειτονικής χώρας με τη συνταγματική της ονομασία. Δε χρειάζεται να προσφύγουμε στον Στρατή Μυριβήλη -που δεν μπορεί να ελεγχθεί για εθνική προδοσία- για να τεκμηριώσουμε την ύπαρξη ενός έθνους που από το 19ο αιώνα αυτοπροσδιορίζεται ως μακεδονικό, ούτε απαιτείται να υπενθυμίσουμε ότι η «μακεδονικότητά» του χρησιμοποιήθηκε κατ’ επανάληψη από την εγχώρια εθνικιστική προπαγάνδα για να …αποδειχθεί η «ελληνικότητά» του. Αρκεί να πούμε ότι δεν αναγνωρίζουμε ως αυτονόητο το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να βαφτίζει κατά το δοκούν έναν λαό, εφαρμόζοντας το δίκαιο του ισχυροτέρου και υποστηρίζοντας υποκριτικά ότι υπονομεύεται η εδαφική του ακεραιότητα.
Ζητάμε την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας, όχι γιατί διαθέτουμε τα ακαδημαϊκά εχέγγυα της διάκρισης των γλωσσών από τις διαλέκτους, αλλά γιατί η άρνηση της μακεδονικής γλώσσας και ο «υποβιβασμός» της σε διάλεκτο της βουλγαρικής υπαγορεύονται από συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα: την άρνηση της μακεδονικής εθνότητας. Όπως προσφυώς έχει τεθεί και παλιότερα, γλώσσα δεν είναι παρά μια διάλεκτος που διαθέτει στρατό και κράτος να την υποστηρίζει.
Ζητάμε την αναγνώριση της μακεδονικής μειονότητας και όλων των εθνικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, όχι μόνο για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματά τους που παραβιάζονται ακόμα, αλλά και γιατί θεωρούμε ότι ο σεβασμός στις μειονότητες είναι η μόνη έμπρακτη απόρριψη του ρατσιστικού αφομοιωτισμού, της φαντασιωτικής, ανιστόρητης και αποδεδειγμένα επικίνδυνης επιδίωξης της εθνικής καθαρότητας. Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων στη χώρα μας, όπως των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, διότι είναι υποκριτικό να λέγεται ότι στη Νότια Αλβανία ζουν Έλληνες χριστιανοί αλλά στη Δυτική Θράκη ζουν Έλληνες μουσουλμάνοι.
Ζητάμε την επιστροφή των προσφύγων του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όχι μόνο γιατί η απαγόρευση να γυρίσουν στη χώρα που γεννήθηκαν αποτελεί κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής μισαλλοδοξίας, αλλά και γιατί το θεωρούμε αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμά τους.
Ζητάμε τη διάλυση του ΝΑΤΟ και την αποχώρηση της χώρας μας από αυτό, όχι γιατί είμαστε γενικώς «αντιαμερικανοί», αλλά γιατί η συγκεκριμένη πολεμική μηχανή έχει σπείρει τον πόνο και το θάνατο στο όνομα της «σταθερότητας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «ελευθερίας» -της σταθερότητας που επιβάλλουν οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, του δικαιώματος του ιμπεριαλισμού να επεμβαίνει όπου γης και της ελευθερίας «της αγοράς» στην εκμετάλλευση και την καταλήστευση φυσικών πόρων.
Ζητάμε τη συνεργασία των δύο λαών, όχι μόνο γιατί δεν μπορούμε να ζούμε στο παρελθόν του εθνικισμού και του μίσους, αλλά και γιατί από σήμερα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το άθλιο εμπόριο γυναικών (τράφικινγκ), να αποτρέψουμε την εγκατάσταση ενός νέου εργοστασίου τύπου Τσέρνομπιλ στην περιοχή μας, να αγωνιστούμε ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Υπερασπιζόμαστε την ειρήνη, που απειλείται πολλαπλά: Από το μεγαλύτερο ιμπεριαλιστικό πολεμικό μηχανισμό της Ιστορίας, το ΝΑΤΟ, από τους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς του μιλιταριστικού παροξυσμού αλλά και από την εθνικιστική και ρατσιστική μισαλλοδοξία και τον ανταγωνισμό των κάθε λογής ντόπιων εξουσιών. Ιδιαίτερα υπερασπιζόμαστε την ειρήνη απέναντι στην επιθετικότητα του ελληνικού εθνικισμού και στην προσπάθεια του ελληνικού κράτους να διεκδικήσει ρόλο αφεντικού στην περιοχή.
Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία
Σεπτέμβριος 2008
Σεπτέμβριος 2008
Τσαμαδού 13, Εξάρχεια * http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com * antinat_antimil@yahoo.gr
