Антинационалистичка - Антимилитаристичка Иницијатива / Antinationalistic - Antimilitaristic Initiative
December 1, 2008
ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
November 7, 2008
Δεν έπεσαν για την πατρίδα - Έπεσαν για το μιλιταρισμό
Δεν έπεσαν για την πατρίδα - Έπεσαν για το μιλιταρισμό
Αθήνα, 07/11/2008
October 14, 2008
Συνεχίζεται η αντίσταση των κατοίκων σε χωριά της Φλώρινας παρά την καταστολή
Αθήνα, 14/10/2008
October 10, 2008
Αντίσταση στο μιλιταρισμό από κατοίκους συνοριακών χωρίων
October 4, 2008
Εδώ τα καινούρια όπλα: Εκσυγχρονιστείτε, αγοράστε, σκοτώστε
Αθήνα, 04/10/2008
September 30, 2008
30/09 ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ZHTHMA
Σεπτέμβριος 2008
30/09 ТЕКСТОТ НА БРОШУРАТА ЗА МАКЕДОНСКОТО ПРАШАЊЕ
Македонското прашање претставува, заедно со грчко-турските односи и кипарското прашање, едно постојано поле за вежбање на грчкиот национализам и, како такво, една перманентна закана за мирот и соработката на народите на Балканот. Таа закана видовме да ја оживува грчката надворешна политика на самитот на НАТО во Букурешт против Република Македонија. Пролетва, од една страна “новиот патриотизам” на Владата и “национално одговорната” позиција на раководството на ПАСОК и од друга страна една Левица која не се осмели да се спротивстави на ветото и да го одбрани правото на соседната земја да одлучува без надворешни уцени, им дозволија на оние што тргуваат со татковината, на оние што имаат моќ во војската, мрачни епископи, и скоро сите медиуми да оргиаат -но и на НАТО да добие една досега невидена политичка и етичка легализација. Во тие рамки, во име на “светото” на грчката нација и скриена зад една милитаристичка организација како НАТО, грчката држава го става под знак прашање постоењето на македонската нација и нејзиниот јазик, крштевајќи ја соседната земја како што сака (“Скопја”...) и и го забранува влезот во меѓународните организации под уставното име.
Ама зад таа “безкомпромисна” национална борба, тешко е да се сокрие обидот за обезбедување на “неопходната” национална слога -неопходна за поддршка на тврдите антисоцијални мерки, како што се реформата на пензискиот систем, распродажбата на јавното богатство и уништувањето на јавното образование. Нажалост, недостатокот на заедничка меѓународна акција од страна на движењето ја даде можноста да се употреби, макар и на кратко, македонското прашање како кршталникот на Силоам, прочистувајќи ги внатрешните поддржувачи на најтврдиот неолиберален напад. Така се потврди дека таканаречените “национални прашања” не се поле каде што се совпаѓаат интересите на целата заедница, туку поле каде “горните” ја организираат политичката, идеолошката и класната надмоќност врз “долните”.
Наспроти таа закана треба да сме начисто. Ги поддржуваме соработката, мирот и пријателството помеѓу народите и затоа сме против секој обид за ожививање на национализмот и милитаризмот, кои се закануваат да го претворат во буре барут напатениот од етнички судири и империјалистички војни Балкан.
“Моќната Грција” рика…
Сцената што се постави по повод самитот на НАТО во Букурешт докажа, заедно со погоре кажаното, и нешто исто така значајно: Колку назадувачка и надвор од реалноста е гледањето на грчкиот капитализам низ призмата на “сиромашна но чесна Грција”.
Во Букурешт, Грција ја бркаше улогата на шеф на Балканот, правејќи сојузи во рамките на НАТО и Е.У. (Франција, Германија), но и пошироко (Русија). Направи “дипломатија на вооружувањето”, ветувајќи им дарежлив дел од грчката програма за вооружување на “сојузниците” (САД, Франција и Русија). Сето тоа не започна, се разбира, во Букурешт. Грција е базичен столб на НАТО и Е.У. на Балканот, далеку најмоќна -политички, економски и воено- земја на Балканот, се натпреварува со другиот кандидат за “шеф” во регионот, Турција и учествува во геополитичките игри на енергетските мрежи, на копнениот и поморски превоз. Таа е земјата што заедно со Турција,инсистира да го задржи задолжителното служење на воениот рок, задолжувајќи ја младината да плати скап данок во крв на милитаризмот: само во Август 2008, пет млади луѓе го загубија животот служејќи го воениот рок и тоа за време на мир. Грција е таа, чии капиталисти контролираат скоро половина од економијата на Република Македонија, пренесувајќи безброј активности во соседната земја и плаќајќи мизерни плата на македонските работници кои работат под неподносливи работни услови, без основни работнички и синдикални права. Грција е таа што не само што не покажа понизност спрема САД туку ја бркаше динамично улогата на шеф во регионот и што осеќа дека дојде времето да ја смени својата воена догма од “одбранбена” во “спречувачка” (за да се искористат подобро системите на вооружување што ќе ги купи во новиот круг на вооружување) и ја отвори дискусијата за нуклеарна енергија.
Натофилски и воинствен антиамериканизам
Таа “моќна Грција” се разбира е натофилска, воинствена, и значаен дел од империјалистичкиот синџир во регионот. И бидејќи е така, настаните докажуваат колку шуплив и Лицемерски е “антиамериканизмот” на тие што ги бранат “националните правдини”.
“Националната кампања” и ветото во Букурешт беа една огромна операција да манипулира со совеста и хранејќи ја “националната публика” со невиден филонатоизам: бидејќи во НАТО можеме да правиме сојузи, да ги браниме нашите “етнички правдини” и да ги изолираме “непријателите” тогаш НАТО е корисен сојуз, кон кој треба да ги исполнуваме нашите обврски. И затоа не е воопшто нелогично што “националниот” антиамериканизам е невиден филонатоизам и на крај филоимперијализам одгледувајќи го всушност во подлабока смисла филоамериканизмот! Затоа, со други зборови и грчката национална ароганција -не само во Букурешт, но и во секоја прилика за микрополитичко искористување: во деновите на панаѓурот во Овчарани, на отворањето на Олимписките Игри, после секоја изјава на Македонскиот премиер– претставува голема рана за идеите и вредностите на интернационализмот и антимилитаризмот.
Од сите наведени -крајно поучни…- искуства, социјалните и политичките сили кои се инспирираат од идеите на интернационализмот и солидарноста должни се да дојдат до еден заклучок: дека единствен антиамериканизам и антиимперијализам што не интересира и што е разбирлив е интернационалистичкиот. Еден антиимперијализам што не само што е разбирливо антивоен, антимилитаристички и антинатоистички, туку се заснова првично во борбата против “нашиот” национализам - милитаризам и во неговите обиди да освои улога на шеф во регионот.
Бараме признавање на соседната земја под нејзиното уставно име. Не е потребно да се обратиме на Страти Миривили -кој не може да биде контролоран за национално предавство- за да го аргументираме постоењето на една нација што од 19 век се самоопределува како македонска, ниту е потребно да потсетиме дека нејзината “македонштина” беше искористена од внатрешната националистичка пропаганда за да се докаже неговото “грчко потекло”. Доволно е да кажеме дека не го признаваме како разбирливо правото на грчката држава да крштева како што сака еден народ, искористувајќи го правото на посилниот и тврдејќи лицемерно дека и е нарушен територијалниот интегритет.
Бараме признаваме на македонскиот јазик, не бидејќи ги поседуваме академските гаранции да разликуваме јазици од дијалекти, туку бидејќи негирањето на македонскиот јазик и неговото сведување на дијалект на бугарскиот јазик е водено од одредена политичка цел: негирање на македонскиот идентитет. Како што е речено и порано, јазик не е ништо повеќе од дијалект што има војска и држава да го поддржува.
Бараме признаваме на македонското малцинство и на сите национални малцинства во Грција, не само за да се воспостават нивните права што им се сеуште погазени, но и бидејќи сметаме дека почитта кон малцинствата е единствено практично одбивање на националистичката асимилација, на фантастичната, спротивно на историјата и докажано опасен стремеж за етничка чистота. Ги браниме правата на националните малцинства во нашата земја, како што се Турците во Западна Тракија бидејќи е хипокризија да се вели дека во Јужна Албанија живеат Грци христијани, а во Западна Тракија живеат Грци муслимани.
Бараме враќање на бегалците од Граѓанската Војна во Грција, не само бидејќи забраната да се вратат во земјата во која што се родиле претставува остаток на нетолеранцијата од граѓанската војна, туку и бидејќи го сметаме за нивно основно човеково право.
Бараме растурање на НАТО и излегување на нашата земја од него, не бидејќи сме генерално “антиамериканци”, туку бидејќи оваа воена машина сее болка и смрт во име на “стабилноста”, на “човековите права” и на “слободата” - на стабилноста што ја воспоставуваат бомбите со збогатен ураниум, на правото на империјализмот да интервенира секаде на земјината топка и на слободата “на пазарот” во искориристувањето и ограбувањето на природните ресурси.
Бараме соработка помеѓу двата народа, не само бидејќи не можеме да живееме во минатото на национализмот и на омразата, но и бидејќи од денес треба да се справиме со трговијата со жени (трафикинг), да спречиме воспоставување на нова централа од типот на Чернобил во нашиот регион, да се бориме против искористувањето и притисоците и од двете страни на границата.
Го застапуваме мирот кој е повекекратно загрозен: Од најголемиот империјалистички механизам во историјата, НАТО, од огромното воено вооружување на военото лудило но и од националистичката и расната нетолеранција и од антагонизмот помеѓу секоја локална власт. Посебно го застапуваме мирот наспроти нападноста на грчкиот национализам и обидот на грчката држава да биде шеф во регионот.
Антинационалистичка Антимилитаристичка Иницијатива
Септември 2008
Цамаду 13, Атина * http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com * antinat_antimil@yahoo.gr
August 8, 2008
Ο έωλος Κεντέρης του εθνικισμού ξαναχτυπά
July 17, 2008
Η κυβέρνηση οφείλει ευγνωμοσύνη στον κ. Γκρούεφσκ
Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι τουλάχιστον προκλητικό και ενδεικτικό πολιτικής μιζέριας για την Αριστερά να αποδίδει τα πάντα σε ιμπεριαλιστικούς δακτύλους που «υποκινούν» -πάντα και μόνο- τους γείτονες, θυσιάζοντας την ιστορία της και τη μνήμη των αγωνιστών της, και τουλάχιστον άστοχο γι’ αυτήν να ξεκινάει την κριτική πάντα από τον εθνικισμό των άλλων, υποκαθιστώντας (και, συνεπώς, δυσκολεύοντας περαιτέρω) το αντιεθνικιστικό κίνημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Όπως συνέβη την Άνοιξη στο Βουκουρέστι, έτσι και τώρα, οι βρυχηθμοί της ισχυρής Ελλάδας «δικαιολογούνται» από τις κινήσεις του μακεδονικού εθνικισμού: εμείς είμαστε πατριώτες, αυτοί είναι εθνικιστές. Δεν εκπλησσόμαστε βεβαίως, οργιζόμαστε όμως με δηλώσεις όπως αυτή της κ. Μπακογιάννη, σύμφωνα με την οποία «ο ακραίος εθνικισμός θερίζει θύελλες». Βρισκόμαστε άραγε σε πολεμική ετοιμότητα; Έχει ενημερωθεί ο σύμμαχος –και επιδέξιος έμπορος όπλων- κ. Σαρκοζί; Αν δε συμβαίνει πάλι αυτό, έχουμε ήδη ανεχτεί ακροδεξιούς τηλεπλασιέ και θεσμικούς συγκεντρωσιάρχες της Θεσσαλονίκης να συναγωνίζονται σε εθνικό τραμπουκισμό, δε θα υπομείνουμε λοιπόν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υποδαυλίζει ακραία στοιχεία: η δημοκρατία δε χρειάζεται ακροδεξιές εγγυήσεις.
Επειδή το λέει ο Γκρούεφσκι, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι, τουλάχιστον μέχρι το 1947, επίσημες ελληνικές κρατικές εκδόσεις κάνουν λόγο για μακεδονική γλώσσα. Δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το Abecedar, το Αναγνωστικό της μακεδονικής γλώσσας που τύπωσε το ελληνικό κράτος το 1925 για την μακεδονική μειονότητα, βρισκόταν επί χρόνια υπό διωγμό, όπως συμβαίνει ακόμα με τους «σλαβοκομμουνιστές φυγάδες» του Εμφυλίου. Εν πάση περιπτώσει, τι είναι οι μακεδονόφωνοι», «σλαβόφωνοι Μακεδόνες,», «σλαβικής», «μη ελληνικής», «ρευστής» εθνικής συνείδησης που αναφέρονται στις απογραφές ως το 1951 και ποια η τύχη τους έκτοτε; Αν δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα κι όλοι οι «δίγλωσσοι» στη Βόρεια Ελλάδα είναι υποκινούμενοι πράκτορες, ποια υπηρεσία πλήρωνε 2.250 ανθρώπους στη Φλώρινα (και πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους του «Ουράνιου Τόξου» το 1994); Για πόσο το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να αγνοεί τις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη μη αναγνώριση του πολιτιστικού σωματείου της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού; Αν δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, άρα και μακεδονικό έθνος, μήπως τελικά το γειτονικό κράτος δεν έχει καμιά πηγή νομιμοποίησης, μπορεί λοιπόν κάλλιστα να διαλυθεί προς όφελος και της χώρας μας;
Η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων δεν μπορούν να ετεροκαθορίζονται: αν η ηγεσία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας χρησιμοποιεί ως «πατριωτικό» πρόσχημα τα δικαιώματα των πολιτικών προσφύγων και της μακεδονικής μειονότητας, δε βλέπουμε κανέναν λόγο εμείς να διαγράψουμε την ύπαρξη και των δύο: δεν υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα, γι’ αυτό και δεν θα αφήσουμε ούτε τους μεν ούτε τα δε βορά στους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς και τις ιμπεριαλιστικές «ευαισθησίες».
Το κατακαλόκαιρο δεν προσφέρεται για πολεμικούς χάρτες και σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια (όπως άλλωστε και το καταχείμωνο, σε πείσμα των έξαλλων εθνικοφρόνων), αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιτρέψουμε στο πολιτικό προσωπικό της ισχυρής Ελλάδας να χειραγωγεί την ελληνική κοινωνία με υποβολιμαία δελτία ειδήσεων, εθνικώς υπερευαίσθητα πρωτοσέλιδα και εμπρηστικές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων που επιχειρούν να ξαναστήσουν νέο ‘92. Οι σύντροφοί μας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που αντιστρατεύονται το εθνοφολκόρ στη χώρα τους παραμένουν η βασική πηγή αισιοδοξίας για εμάς, σ’ αυτό το κατά τα άλλα στενάχωρο σκηνικό. Κι εκτός από πηγή αισιοδοξίας, παραμένουν και πηγή έμπνευσης, τουλάχιστον για μια Αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και ανατρεπτική, άρα δεν δικαιούται να υποδύεται την ανήξερη.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: 210-3813928 (4-10 μ.μ.), Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια, Αθήνα, antinat_antimil@yahoo.gr, http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com
July 5, 2008
13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ:Εμπάργκο στον Εθνικισμό - Βέτο στην Παγκοσμιοποίηση
Συντονίστρια: Αγγελική ΒΑΛΣΑΜΑΚΗ – Aντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία
1ος ομιλητής: Δημοσθένης ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ – Aντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία (από την Ελλάδα).
July 4, 2008
Αντιεθνικιστική συζήτηση και προβολές στα πλαίσια του 13ου αντιρατσιστικού φεστιβάλ Αθήνας
Ο Βάσκο, πενήντα χρόνια μετά, «ανεπιθύμητος» στην Ελλάδα ζούσε στα Σκόπια με τη νοσταλγία του χωριού του.
Σημείωση: Λίγο πριν το θάνατό του (09/02/2005), πήρε «ειδική» 10ήμερη βίζα, για να βρει τα κόκαλα του 23άχρονου αδελφού του Τάσκο, δολοφονημένου (1942) από τους Γερμανούς σε ομαδική εκτέλεση αγωνιστών στο Γεντί Κουλέ.
Αποτελεί μια πρώτη πράξη προσέγγισης μιας αμφιλεγόμενης ετερότητας, παραχωρώντας το λόγο σε «αυτούς». Νέοι άνθρωποι, κυρίως καλλιτέχνες, μας μιλούν για τον εαυτό τους, τη βαλκανική ταυτότητά τους, την παιδική ηλικία τους, τα ταξίδια των ονείρων τους, τη δουλειά τους, τα σχέδιά τους για το μέλλον.
June 29, 2008
June 28, 2008
28/06 ΟΜΙΛΙΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ομιλία στην εκδήλωση στα πλαίσια του 11ου αντιρατσιστικού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις 28/06/2008 "Δεν μας απειλεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας - Μας απειλούν ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και το ΝΑΤΟ"
Κώστας Μπόρτσης
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Μέλος της Αντιεθνικιστικής Αντιμιλιταριστικής Πρωτοβουλίας
Στον 19ο αι. με την εμφάνιση των εθνικιστικών κινημάτων στα Βαλκάνια και τη δημιουργία των εθνικών κρατών, η Μακεδονία αποτέλεσε το σκηνικό μιας μακρόχρονης σύγκρουσης που τον απόηχό της έχουμε μπροστά μας σήμερα.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία, την περίοδο που κατέρρεε ήταν ένας πολυθρησκευτικός, πολυφυλετικός και πολύγλωσσος κόσμος. Η Μακεδονία επειδή είχε αυτά τα χαρακτηριστικά της πανσπερμίας των δογμάτων, των φυλών και των γλωσσών ήταν το ιδανικό αντικείμενο διεκδίκησης από τα νεοϊδρυθέντα «εθνικά» κράτη.
Τα αποτελέσματα της 50χρονης σύγκρουσης των βαλκανικών εθνικισμών (από την ίδρυση της Εξαρχίας το 1870, μέχρι τη Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919) ήταν ο διαμελισμός και η προσάρτηση της Μακεδονίας στα εθνικά βαλκανικά κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Αλβανία).
Στη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης ήταν που αναπτύχθηκε και το μακεδονικό εθνικό κίνημα. Η αριστερή του τάση, που στην αρχή είχε την ηγεμονία στην Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ, БМРО, 1893), διακρίνονταν για τα σοσιαλιστικά και αναρχικά χαρακτηριστικά. Για 4 δεκαετίες πρόβαλε και πάλευε τα αίτημα για Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο εσωτερικό μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας αρχικά, Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας αργότερα. Πάλευε για μια χώρα με ισονομία και ισοπολιτεία για όλους τους πολίτες της ανεξάρτητα από το θρήσκευμα, τη γλώσσα ή την εθνικότητα που είχαν. Πάλευε για δημοκρατικούς θεσμούς, μια που υπήρχαν και μέσα στη δομή της οργάνωσης, για διανομή των τσιφλικιών στους κολίγους (μια δεκαετία περίπου πριν από την εξέγερση του Κιλελέρ). Πάλευε με μια ιδεολογική αντίληψη και μια ριζοσπαστική πολιτική που ήταν το κόκκινο πανί στον κόσμο των Βασιλείων και των Αυτοκρατοριών.
Στις αρχές του 20ου αι. το ελληνικό κράτος με την πολεμική του εμπλοκή και τη συμμαχία του με τους νικητές προσάρτησε τη μισή Μακεδονία ως λάφυρο του πολέμου. Όμως δεν έπαψε να καταπιέζει το ντόπιο μακεδονικό πληθυσμό, ο οποίος ζούσε στα εδάφη που αυτό κατέλαβε, εξαιτίας της σλαβογλωσσίας του. Η εθνικιστική καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας απαιτούσε την πλήρη ομογενοποιημένη ενσωμάτωση του πληθυσμού με οποιονδήποτε τρόπο. Ειδικά στη λήξη του εμφυλίου πολέμου που οι «σλάβοι γίνανε και κομμουνιστές», ο βίαιος εξελληνισμός ονομάστηκε «αντιμετώπιση του εθνικού κινδύνου». Ολόκληρα χωριά άδειασαν από τους κατοίκους τους, δημεύτηκαν περιουσίες και η καταστολή δεκαετιών με την εμπλοκή δεκάδων κρατικών υπηρεσιών και εθνικοφρόνων «σωματείων», ήταν η πολιτική του λεγόμενου «Ανύπαρκτου Ζητήματος».
Αυτή η επιθετική πολιτική εμφανίστηκε με διαφορετικά χαρακτηριστικά στην περίοδο του εθνικιστικού παροξυσμού του 1992.
Στη διάρκεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας το ελληνικό κράτος συντάχθηκε με το μεγαλοϊδεατισμό του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, κύριο υπεύθυνο αυτής της κατάληξης. Η λεγόμενη «αμυντική» πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων έφτασε στο σημείο να βλέπει τη διάλυση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και να έχει εδαφικές βλέψεις στη χώρα, την περίοδο που ο Αντώνης Σαμαράς ήταν υπουργός εξωτερικών. Το σχέδιο «έβλεπε» την Ελλάδα να συνορεύει με τη Σερβία, νέοι χάρτες της περιοχής από το ΓΕΕΘΑ είχαν δημοσιευθεί στις εφημερίδες.
Η λεγόμενη «αμυντική» πολιτική οδήγησε στα κατευθυνόμενα εθνικιστικά συλλαλητήρια, σε πρωτοφανείς διώξεις κατά των ντόπιων μακεδόνων της ΜΑΚΙΒΕ (Μακεδονικής Κίνησης Βαλκανικής Ευημερίας) και του Ουράνιου Τόξου, καθώς και ελλήνων αντιεθνικιστών.
Η λεγόμενη «αμυντική» πολιτική προσπάθησε τον οικονομικό στραγγαλισμό της μικρής χώρας με την επιβολή του εμπάργκο.
Η λεγόμενη «αμυντική» πολιτική αρνήθηκε οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση. Με την ενδιάμεση συμφωνία του 1995, χωρίς κανένα σεβασμό στο δικαίωμα για την αυτοδιάθεση ενός λαού απαίτησε και πήρε το δικαίωμα πάνω στο όνομα της γειτονικής χώρας, ώστε να συναινέσει στην είσοδό της στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή η πρόσδεση των εξελίξεων της περιοχής στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. ήταν η υπογραφή της Ελλάδας στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Η αλλαγή του ρόλου της Ελλάδας από «κομπάρσος» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σε «αφεντικό των Βαλκανίων» ήταν η αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στην Αλβανία, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο Κόσσοβο. Ο ρόλος αυτός απαιτούσε και απαιτεί και μακρινότερες αποστολές όπως στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Λίβανο.
Αυτή η λεγόμενη «αμυντική» πολιτική είναι και η άσκηση του βέτο στο Βουκουρέστι. Με αυτόν τον τρόπο «κλειδώνει» τις πολιτικές εξελίξεις στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Εκβιάζεται η χώρα να πάρει το δρόμο της ένταξης στη φονικότερη μηχανή που έχουμε δει, το ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. της ελεύθερης αγοράς και του άγριου ανταγωνισμού. Είναι ο δρόμος αυτός που επιδιώκει να πάρει η δυτικόφιλη φιλοαμερικανική μακεδονική Κυβέρνηση (όπως εξάλλου είναι και οι ελληνικές κυβερνήσεις). Το μήνυμα που αποστέλλεται στον Μακεδονικό λαό είναι ότι χωρίς την προστασία της Ελλάδας δεν μπορεί να υπάρξει. Με αυτήν την επιθετική πολιτική (την πολιτική «πυγμής» όπως σκοπίμως διακηρύσσουν και όχι αδιαλλαξίας όπως είναι) ο ελληνικός εθνικισμός τροφοδοτεί τον εθνικισμό στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Η πολιτική του βέτο παράλληλα επιχειρεί να χειραγωγήσει συνειδήσεις μέσα στην Ελλάδα προβάλλοντας το σκεπτικό ότι με τη νατοϊοκή μας συμμαχία μπορούμε να διεκδικούμε τα λεγόμενα «εθνικά δίκαια». Και διαπιστώνουμε ότι ο λεγόμενος «εθνικός» αντιαμερικανισμός είναι κατά βάθος φιλονατοϊσμός. Εδώ είναι που λέμε ότι ο αντιαμερικανισμός και ο αντιιμπεριαλισμός που μας ενδιαφέρει είναι διεθνικός. Όχι μόνο είναι αντινατοϊκός και αντιμιλιταριστικός αλλά θεμελιώνεται κυρίως από την πάλη μας ενάντια στον εγχώριο εθνικισμό και τις προσπάθειές του να διεκδικήσει το ρόλο του αφεντικού στην περιοχή.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας φάνηκε ότι δημιούργησε ένα ευνοϊκό έδαφος για την οικονομική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή. Το ελληνικό κεφάλαιο πρωταγωνίστησε στην λεηλασία των παραγωγικών δομών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την εξαγορά δημόσιων τομέων και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στην εκμετάλλευση των εργαζομένων της χώρας με μεσαιωνικούς όρους, εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Ο εθνικισμός στη χώρα μας έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια και η γνωστή τρόικα Άνθιμου, Καρατζαφέρη και Ψωμιάδη δεν κατάφερε να στήσει εθνικιστικά συλλαλητήρια όπως το 1992. Ωστόσο με τη συνδρομή μερίδας των ΜΜΕ, τα οποία για χρόνια ζυμώνουν την ελληνική κοινωνία στο σωβινισμό, προετοιμάζεται ένας νέος γύρος εθνικιστικής μισαλλοδοξίας, μια και οι αντιδραστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις κατάφεραν να κάνουν τον εθνικισμό κυρίαρχη ιδεολογία και να τον χρησιμοποιούν κατά πώς τους συμφέρει κάθε φορά. Και σ’ αυτό η Αριστερά δεν έκανε τίποτε. Αντιθέτως αισθάνθηκε άβολα με εκείνα τα κομμάτια της που προσπάθησαν και προσπαθούν να πουν κάτι άλλο.
Η αριστερά που δεν έχει κάνει την αυτοκριτική για τον πατριωτισμό, οφείλει να θυμηθεί τις διεθνικές της παραδόσεις όπως για παράδειγμα η δημιουργία του Εργατικού Κέντρου της Θεσσαλονίκης, να αντιληφθεί πόσο αποπροσανατολιστικά και διαβρωτικά λειτουργεί ο εθνικισμός στις κοινωνικές αντιθέσεις και στον πολιτικό ριζοσπαστισμό, να εγκαταλείψει τον άχαρο και αδιέξοδο ρόλο της αναζήτησης μιας επιτυχημένης «σύνθετης ονομασίας» για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ο αντιιμπεριαλισμός της ίσως τελικά λειτουργεί ως πρόσχημα, από το φόβο μη θίξει τα εθνικά ακροατήρια στα οποία πιστεύει ότι απευθύνεται, υποκύπτοντας στην εθνική πολιτική.
Η αναγνώριση των εθνικών μειονοτήτων των Τούρκων και των Μακεδόνων στην Ελλάδα, η εξασφάλιση όλων των δικαιωμάτων των μειονοτικών και η επιστροφή των πολιτικών προσφύγων μακεδονικής καταγωγής θα διευρύνουν τη δημοκρατία στη χώρα και θα αποτελέσουν παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη η αριστερά να αναπτύξει ένα κίνημα αλληλεγγύης προς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που σε ένα ασφυκτικότατο εθνικιστικό περιβάλλον δίνουν τη μάχη για την συμβίωση στα Βαλκάνια. Ένα κίνημα που θα βοηθήσει τις αντιεθνικιστικές και αντιμιλιταριστικές δυνάμεις και στις δύο χώρες να παίξουν έναν καταλυτικό ρόλο στις βαλκανικές εξελίξεις.
Το αντιεθνικιστικό και αντιμιλιταριστικό κίνημα παίρνει πρωτοβουλίες ανατροπής αυτού του ζοφερού κλίματος. Ξεκινήσαμε μαζί με αντιεθνικιστικές, αντινατοϊκές και αντιμιλιταριστικές οργανώσεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας κοινές εκδηλώσεις και στις δύο μεριές των συνόρων. Στις 17 Μάη συζητήσαμε δημόσια και διαδηλώσαμε στην πόλη των Σκοπίων. Συνεχίσαμε τις δημόσιες συζητήσεις στην Αθήνα στις 20 Ιούνη, στα Γιάννενα στις 23 Ιούνη και σήμερα εδώ στη Θεσσαλονίκη (28 Ιούνη), στα πλαίσια του 11ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Θα ακολουθήσει άλλη μία συζήτηση στο 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Αθήνα, στις 4 Ιούλη. Το ταξίδι έχει ήδη αρχίσει…
28/06 SPEECH - THESSALONIKI (macedonian)
June 27, 2008
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΕΤΟ ΤΗΣ «ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΕΤΟ ΤΗΣ «ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»