Η δεύτερη ομιλία στη κοινή δημόσια συζήτηση στα Σκόπια στις 17/05/2008
"ΒΕΤΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ - ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ - ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ"
Σίσσυ Βωβού
Μέλος της Αντιεθνικιστικής Αντιμιλιταριστικής Πρωτοβουλίας
Από τη μεριά της πρωτοβουλίας μας, μια θερμή καλημέρα.
Θέλουμε πρώτα απ’ όλα να ευχαριστήσουμε θερμά τις οργανώσεις από τη χώρα σας που εργάστηκαν σκληρά για τη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης και να υποσχεθούμε ότι σύντομα θα «ανταποδώσουμε» την αγωνιστική σας προσφορά. Θέλουμε όμως και να εκφράσουμε το θαυμασμό μας γι’ αυτή την ομάδα νέων ανθρώπων που τόλμησαν να διαδηλώσουν εναντίον της ένταξης της χώρας σας στο ΝΑΤΟ, πολύ περισσότερο αφού αυτή η διαδήλωση έγινε την ίδια την ημέρα του Βουκουρεστίου.
Για την πληροφόρηση των νεότερων, να πούμε ότι είναι η δεύτερη φορά που κάνουμε μια εκδήλωση αλληλεγγύης στα Σκόπια. Η πρώτη ήταν το 1993, όταν ήρθαμε από την Ελλάδα περίπου 100 άτομα, με την Αντιπολεμική Αντιεθνικιστική Συσπείρωση και άλλες οργανώσεις πολιτικές και κοινωνικές από την Ελλάδα καθώς και ανένταχτους πολίτες, και συνεργαστήκαμε από την πλευρά της Δημ. Μακεδονίας με πολλές συλλογικότητες γυναικών, την Επιτροπή Ελσίνκι και άλλες κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το θέμα μας ήταν η αντίθεσή μας στο εμπάργκο που είχε κηρύξει η Ελλάδα στη χώρα σας. Οι οργανώσεις σας μας δέχθηκαν με πολύ θέρμη και μας φιλοξένησαν στην θαυμάσια περιοχή Μάτκα, όπου κάναμε τις εκδηλώσεις μας.
Για να επιστρέψουμε όμως στα σημερινά, εμείς που ήρθαμε εδώ, έχουμε αγωνιστεί για πολλά χρόνια εναντίον αυτού του στρατιωτικού μηχανισμού που διεξάγει πολέμους σε όλο τον κόσμο υπό την ηγεμονία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ζητάμε να φύγει η χώρα μας από αυτόν. Όμως, παρ’ ότι θεωρούμε ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να διαλυθεί, εκφράσαμε την αντίθεσή μας στη χρήση του βέτο από τη χώρα μας διότι δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν να επιβάλλει στον άλλο τη θέλησή του.
Εμείς που ήρθαμε εδώ έχουμε αγωνιστεί επίσης για πολλά χρόνια εναντίον του εθνικισμού που έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας, μέσα από τις διαφορετικές οργανώσεις στις οποίες συμμετέχουμε αλλά και με κοινές ενέργειες, γιατί πιστεύουμε ότι η χώρα μας δεν πρέπει να «βαφτίζει» καμιά άλλη χώρα, γιατί δεν είμαστε οπαδοί της θεωρίας της «ισχυρής Ελλάδας» αλλά οπαδοί της διεθνιστικής συμβίωσης και συνεργασίας. Θέλουμε με την παρουσία μας να δείξουμε ότι η αλληλεγγύη πέρα από σύνορα με βάση κοινά οράματα είναι αυτό που πρέπει να μας καθοδηγεί. Αντίθετα, οι εθνικιστές στη χώρα μας αλλά και παντού, διδάσκουν τη μισαλλοδοξία, το μίσος και την εχθρότητα στους «άλλους», είτε αυτοί είναι Μακεδόνες, είτε είναι μετανάστες και μετανάστριες, είτε είναι μειονότητες.
Υποστηρίζουμε λοιπόν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού της χώρας σας και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό στην Ελλάδα. Μπορεί ο αγώνας εναντίον του ΝΑΤΟ και των πολέμων του να αγκαλιάζεται από μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, ο αγώνας όμως εναντίον του εθνικισμού είναι πραγματικά μειοψηφικός. Δεν είμαστε πολλοί και πολλές σ’ αυτό τον αγώνα, εδώ και στη χώρα μας, αυτό όμως δεν μας πτοεί.
Τα περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην του ακροδεξιού) έχουν τώρα δεχθεί τη σύνθετη ονομασία, καταπατώντας τους όρκους τους κατά τη 10ετία του 90 ότι ούτε σύνθετο, ούτε παράγωγο ούτε επιθετικό προσδιορισμό με τον όρο Μακεδονία δέχονται. Μόνο τα κόμματα της αριστεράς από τότε πρότειναν τη σύνθετη ονομασία. Άρα, ήδη έχει αποδειχθεί η πλήρης ανεδαφικότητα και αδιέξοδο της επίσημης πολιτικής και των δύο μεγάλων κομμάτων τότε, έχουν σταματήσει τα συλλαλητήρια, αλλά δεν έχει σταματήσει η απαξιωτική αναφορά στη χώρα και στους κατοίκους της, και δυστυχώς υπάρχουν εθνικιστικές επιθέσεις, πολιτικές ή φυσικές, όπως συνέβη πρόσφατα με τους φορτηγατζήδες.
Υπάρχουν βέβαια και μια σειρά ζητήματα που συνδέονται με το θέμα του ονόματος, και μερικά είναι μάλιστα ίσως πιο ισχυρά από αυτό.
Το ζήτημα της εθνότητας: Τι είσαστε εσείς; Σκοπιανοί κατά τη γνώμη των ΜΜΕ και της επίσημης πολιτικής. Αντίθετα, εμείς ζητάμε την αναγνώριση της μακεδονικής εθνότητας όσον αφορά το τμήμα του λαού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας που είναι Μακεδόνες, αλλά και όσον αφορά τους Έλληνες ντόπιους Μακεδόνες που ζουν στο βορρά της ελληνικής Μακεδονίας.
Ακολουθεί το ζήτημα της γλώσσας: Τι γλώσσα μιλάτε; Μια διάλεκτο, της βουλγαρικής κατά τη γνώμη της επίσημης ελληνικής πολιτείας και της πλειοψηφούσας ιδεολογίας. Εμείς δεν έχουμε γνώσεις γλωσσολογίας για να αποφανθούμε τι είναι γλώσσα και τι είναι διάλεκτος, είναι όμως σίγουρο ότι η άρνηση της μακεδονικής γλώσσας συνδέεται με την άρνηση της μακεδονικής εθνότητας, γι’ αυτό και ζητούμε την αναγνώρισή της γλώσσας.
Άλλη σημαντική αδικία που συνδέεται με την άρνηση της εθνότητας, είναι η άρνηση επιστροφής των πολιτικών προσφύγων από τις περιοχές της μειονότητας. Αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν εναντίον του ναζισμού και στη συνέχεια για ν’ αλλάξουν την κοινωνία στην Ελλάδα, είναι οι μόνοι πολιτικοί πρόσφυγες που δεν επέστρεψαν τη δεκαετία του 1980. Αυτή είναι μια τεράστια ιστορική αδικία, και πιστεύουμε ότι πρέπει αμέσως να αρθεί. Πρέπει να δοθεί δικαίωμα επαναπατρισμού στην Ελλάδα σε όσους και όσες από τους ντόπιους μακεδόνες της Ελλάδας θέλουν να επιστρέψουν στη χώρα όπου γεννήθηκαν.
Με την ίδια γραμμή σκέψης και την ίδια πολιτική, αρνούνται τα γλωσσικά και εθνικά δικαιώματα στη μειονότητα των ντόπιων Μακεδόνων στην Ελλάδα, κάτι που είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε ανθρωπιστική προσέγγιση, αλλά και στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος.
Πιστεύουμε ότι η αναζήτηση προγόνων και ιστορικής συνέχειας από την εποχή της κλασικής Αθήνας ή της ακμής της Μακεδονικής ηγεμονίας είναι ένα μάταιο ταξίδι μέσα στους αιώνες, που στο μεταξύ είδαν τόσο πολλές αλλαγές από μεαναστεύσεις πληθυσμών, από κατακτήσεις και εξεγέρσεις, από αυτοκρατορίες που άκμασαν και συντρίφτηκαν, από κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Αυτή η αναζήτηση και η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο λαών μας για το ποιος είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βάζει το παρελθόν ενάντια στο παρόν για να εμποδίσει την αναγνώριση των τεράστιων αλλαγών στις περιοχές μας και τις βάσεις διαμόρφωσης των σύγχρονων εξελίξεων αλλά και μιας σύγχρονης συνείδησης είτε αυτή είναι ταξική, είτε εθνική, είτε φύλου είτε φυλής.
Αλλά και αν έπρεπε να διαλέξουμε προγόνους, δεν θα διαλέγαμε τους πολεμοκάπηλους πριν 2.500 χρόνια, αλλά τους ειρηνιστές της περιόδου εκείνης, ίσως θα διαλέγαμε κάποιους σαν τον Αριστοφάνη, που έγραψε τόσο πολλά αντιπολεμικά έργα εναντίον του 30ετούς Πελοποννησιακού Πολέμου, και μάλιστα στους Αχαρνείς του ο Δικαιόπολις πάει να κάνει ειρήνη μοναχός του με τους Σπαρτιάτες, τον έκτο χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δυστυχώς το μήνυμα του Αριστοφάνη και των ειρηνιστών εκείνης της εποχής δεν έγινε κτήμα των πολιτών, και ο πόλεμος που συνέχισε έφερε την πλήρη παρακμή της Αθήνας, κατέληξε δηλαδή όπως κάθε μεγάλος και άδικος πόλεμος, τελικά.
Ευτυχώς οι χώρες μας δεν βρίσκονται σε πόλεμο, δυστυχώς όμως βρίσκονται σε μια εθνικιστική αντιπαράθεση που δεν θα ξεπεραστεί αν δεν λυθούν όλα τα προβλήματα που αναφέρουμε όσον μας αφορά, ως πολιτών της Ελλάδας, και άλλων που αφορούν εσάς, ως πολιτών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Συμμετέχουμε σε πολλά κινήματα βάσης στη χώρα μας, αλλά και στο πλαίσιο του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης,
· εναντίον του νεοφιλελευθερισμού που σαρώνει τα δικαιώματα των καθημερινών ανθρώπων από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη,
· εναντίον της φτώχιας που μεγαλώνει σε πολλές περιοχές αλλά και σε πολλά κοινωνικά στρώματα,
· εναντίον των πολέμων που διεξάγονται με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά και των εθνικιστικών πολέμων,
· εναντίον των φονταμενταλισμών που αναφύονται με θρησκευτικές ή άλλες μορφές,
· εναντίον της πατριαρχίας που επιβάλλει και επαναπροσδιορίζει τους όρους καταπίεσης των γυναικών,
· εναντίον των απειλών που συνδέονται με την πυρηνική ενέργεια και τις κλιματικές αλλαγές.
Πιστεύουμε ότι η συνεργασία μας μπορεί να εξελιχθεί σε πολλούς άλλους τομείς, μαζί με άλλα κινήματα των Βαλκανίων, τα οποία έπαιξαν το σημαντικό τους ρόλο στην αντίσταση στον εθνικισμό και τους εθνικιστικούς πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι από αυτά τα βαλκανικά κινήματα.
Ο αγώνας μας εναντίον του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, που είναι το αντικείμενο των σημερινών εκδηλώσεών μας, είναι μια μόνο πλευρά του γενικότερου αγώνα μας για κοινωνική δικαιοσύνη και για εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της εκμετάλλευσης και καταστροφής της φύσης και του κλίματος, του ιμπεριαλισμού είτε αυτός είναι οικονομικός είτε στρατιωτικός και πολεμικός, της εκμετάλλευσης των χωρών του Παγκόσμιου Νότου που πρώτα λεγόταν Τρίτος Κόσμος από τις χώρες της μεγάλης καπιταλιστικής ανάπτυξης, της εκμετάλλευσης των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού από τις κεντρικές χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων η χώρα μας.
Με αυτές τις σκέψεις και αυτά τα μηνύματα θέλουμε να διαδηλώσουμε μαζί σήμερα στους κεντρικούς δρόμους της ωραίας πόλης σας, αλλά θέλουμε και να συνεχίσουμε σε όλα τα μέτωπα τις προσπάθειες, πρωτίστως για την επίλυση ζητημάτων που εκκρεμούν. Μπορεί οι μειοψηφίες να μην αλλάζουν τον κόσμο μέχρι να γίνουν πλειοψηφίες, μπορούν όμως να επηρεάσουν σημαντικά. Εξ άλλου, ας θυμηθούμε το σύνθημα του Μάη του 1968, του συγκλονιστικού κινήματος του οποίου φέτος γιορτάζουμε τα 40 χρόνια: Είμαστε ρεαλιστές, διεκδικούμε το αδύνατο.
