Η τέταρτη ομιλία στη κοινή δημόσια συζήτηση στα Σκόπια στις 17/05/2008
"ΒΕΤΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ - ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ - ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ"
Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος
μέλος της Αντιεθνικιστικής Αντιμιλιταριστικής Πρωτοβουλίας
Οι πιο παλιοί απ’ όσους βρισκόμαστε εδώ σήμερα από την Ελλάδα, θυμούνται με πικρία ότι φοιτητές και μαθητές από τη μαχητική νεολαία των καταλήψεων του ‘90, βρέθηκαν το ’92 στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, να συμβάλουν σ’ ένα κλίμα εθνικιστικής υστερίας. Η δική μας γενιά ευτύχησε αυτή η ντροπή να μην επαναληφθεί, όχι τουλάχιστον στην ίδια έκταση. Σ’ αυτήν την υπόθεση επιχειρεί να συμβάλει και η παρουσία μας σήμερα εδώ.
Δεκαέξι χρόνια μετά το ‘92, τα κινήματα της νεολαίας δυσκολεύουν ακόμα την ελληνική κυβέρνηση και μετρούν σημαντικές νίκες εναντίον της, όπως πέρσι, με τις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στα ιδιωτικά «Πανεπιστήμια» και την κατάργηση του ασύλου. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια τους γιατί δεν μπορούν να ξεπληρώσουν δάνεια, 2,5 εκατομμύρια βρίσκονται κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, ενώ οι νέες και οι νέοι φοβούνται ότι θα ζήσουν χειρότερα απ’ τους γονείς τους, αν και έχουν αποκτήσει τουλάχιστον ένα πτυχίο Πανεπιστημίου. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν προβλημάτιζαν το νομάρχη της Θεσσαλονίκης (που στηρίζει και στηρίζεται από την κυβέρνηση), να δηλώνει την επομένη του βέτο στο Βουκουρέστι ότι «δείξαμε ποιος είναι αφεντικό στα Βαλκάνια»…
Παρά τη σκληρότητά της απέναντι στους εργαζόμενους και τους νέους, η ελληνική κυβέρνηση πήρε στο Βουκουρέστι μια ανάσα, πείθοντας με το βέτο ότι υπερασπίζεται επάξια τα «εθνικά συμφέροντα», σε πείσμα μάλιστα των Αμερικανών. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να την ανεχτούμε ακόμα. Το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης άλλωστε, το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο συμφωνεί μαζί της στις γενικές κατευθύνσεις, αλλά και στα «εθνικά» θέματα της κάνει αντιπολίτευση από θέσεις πιο εθνικιστικές. Το βέτο στην ένταξη της χώρας σας στο ΝΑΤΟ που υποστήριξαν και τα δύο μεγάλα κόμματα, ήταν μια επίδειξη δύναμης που, φυσικά, δεν είχε καμιά σχέση με την ειρήνη: την άνοιξη του ’99, οι βόμβες του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι είχαν την υποστήριξη και των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων. Κάπως έτσι γίνεται κανείς αφεντικό στα Βαλκάνια…
Είμαστε χαρούμενοι που η ελληνική νεολαία δεν ενέδωσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια όπως το 1992, όμως 7 στους 10 Έλληνες θεωρούν ακόμα απαράδεκτο να ονομάζεται η χώρα σας όπως προβλέπει το Σύνταγμά σας. Υπήρξαν καθηγητές σε σχολεία της Θεσσαλονίκης που αποφάσισαν να γιορτάσουν την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου με μια μαθητική παρέλαση έξω από την πόλη τους, στο Κιλκίς, δηλαδή στα σύνορα της Ελλάδας με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κι αυτό, για να δώσουν το «σωστό» μήνυμα στους νέους, δηλαδή να μισούν. Πρόσφατα, ο υπουργός Άμυνας επανέφερε στη συζήτηση την υποχρεωτική στράτευση στα 18, σ’ έναν στρατό που υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον ως «ειρηνευτική» δύναμη κατοχής στο Αφγανιστάν και τα Βαλκάνια. Μια τέτοια σκέψη τρομοκρατεί τη νεολαία, και έτσι –ευτυχώς- η συζήτηση σταμάτησε πρόωρα.
Ο σκληροπυρηνικός εθνικισμός είναι μειοψηφικός στην Ελλάδα, μολονότι οι ακροδεξιές ομάδες έχουν την ανοχή της αστυνομίας, ενώ για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, ένα αμιγώς ακροδεξιό κόμμα έχει μπει στη Βουλή. Ο κυρίαρχος εθνικιστικός λόγος στην Ελλάδα αποφεύγει τις γραφικότητες με το Μεγαλέξανδρο –αν και τις χρειάζεται. Το κύριο «επιχείρημά» του είναι σήμερα αυτό της ισχυρής δύναμης που πρωταγωνιστεί στα Βαλκάνια, εγγυάται την καπιταλιστική ανάπτυξη και τη σταθερότητα μέσω του ΝΑΤΟ. Σε πρόσφατη συνέντευξη της σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα, η υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας υποσχέθηκε ότι αν τα βρούμε στο όνομα, η Ελλάδα θα χρηματοδοτήσει με 75 εκ. ευρώ οδικό άξονα που θα συνδέει τη χώρα σας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μόνο πρόβλημα που έχουν με την ένταξη της χώρας σας στο ΝΑΤΟ είναι ότι δεν μπορούν να σας επιβάλουν το όνομα με το οποίο θα μπείτε.
Για όλους αυτούς τους λόγους χαιρόμαστε που είμαστε σήμερα εδώ. Είναι ο πιο ξεκάθαρος τρόπος να πούμε πόσο μας προσβάλλει και πόσο δυσκολεύει τους αγώνες μας στην Ελλάδα ο εθνικισμός της «ισχυρής Ελλάδας». Δεν κάνουμε τα στραβά μάτια για τα μεροκάματα πείνας που πληρώνει το ελληνικό κεφάλαιο στην περιοχή και ντρεπόμαστε ξέροντας ότι το ελληνικό εμπάργκο του ’94 ήταν μια θηλιά στο λαιμό σας. Ντρεπόμαστε για την ελληνική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζουμε το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης που στην Ελλάδα αναγνωρίζεται μόνο στα χαρτιά. Θέλουμε να συνεργαστούμε για να σταματήσει η διακίνηση γυναικών, ξέροντας ότι η Ελλάδα είναι μια σημαντική αγορά σ’ αυτό το άθλιο εμπόριο. Θέλουμε –και είναι επιτακτικά αναγκαίο- να δουλέψουμε μαζί για να αποτραπεί μια νέα πυρηνική καταστροφή στα Βαλκάνια, σαν αυτή του Τσέρνομπιλ. Δε νιώθουμε καθόλου αφεντικά και μας ντροπιάζει ο ρόλος του καουμπόι στα Βαλκάνια. Μας θυμώνει η απαγόρευση στους πολιτικούς πρόσφυγες του ελληνικού εμφυλίου να γυρίσουν στη χώρα που γεννήθηκαν –βλέπετε, ο εθνικισμός είναι η άλλη όψη του αντικομμουνισμού. Και θέλουμε να ξέρετε ότι σας θεωρούμε συμμάχους στην πολιτική για την προστασία των μειονοτήτων.
Όταν στην Ελλάδα μιλάει κανείς για μειονότητες, όπως το κάνουμε στο κοινό μας κάλεσμα, θεωρείται εχθρός της χώρας. Το 2001, ένας Έλληνας πολίτης καταδικάστηκε γιατί διακινούσε φυλλάδιο ευρωπαϊκού οργανισμού που έλεγε ότι στην Ελλάδα μιλιούνται σε κάποιες περιοχές και άλλες γλώσσες -τούρκικα, αρβανίτικα, βλάχικα, μακεδόνικα, πομάκικα. «Εντάξει, μιλιούνται όλα αυτά», του είπε η δικαστής. «Θα πρέπει όμως εμείς να το λέμε;». Μπορεί το Εφετείο να τον αθώωσε, όμως ο παραλογισμός συνεχίζεται. Κι όμως, ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας Κ. Καραμανλής, θείος του σημερινού έλληνα πρωθυπουργού, που έκανε λόγο από το 1978 για τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα. Αυτά τα θέματα παραμένουν ταμπού, ακόμα και σε χώρους της Αριστεράς. Όμως, η πρόσφατη ιστορία των Βαλκανίων επιβάλλει να τα συζητήσουμε και να βρούμε λύσεις που να στηρίζουν την ειρήνη, τη δημοκρατία και την πολυεθνική συμβίωση.
Οι Ζαπατίστας λένε ότι η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών. Έχουμε ανάγκη αυτή την αλληλεγγύη, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Η Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία, η Νεολαία Συνασπισμού της οποία είμαι μέλος, αλλά και οι οργανώσεις που συναπαρτίζουμε αυτήν την Πρωτοβουλία, αναγνωρίζουν το δικαίωμα στη χώρα σας να ονομάζεται όπως επιθυμεί. Αλλά αυτό, όπως καλύτερα από εμάς ξέρετε, δεν είναι παρά μόνο μια διάσταση. Οι αντίπαλοί μας έχουν την ουτοπία τους: καθαρά έθνη οι εθνικιστές, ελεύθερη αγορά και ανόθευτο ανταγωνισμό οι νεοφιλελεύθεροι. Οφείλουμε να υποστηρίξουμε την πραγματικότητά μας. Θέλουμε, όπως κι εσείς, έναν κόσμο χωρίς στρατούς, σύνορα και εκμετάλλευση, κι έχουμε ακόμα πολλή δουλειά μέχρι να φτάσουμε ως εκεί. Γι’ αυτό σας περιμένουμε στη χώρα μας σύντομα, για να συνεχίσουμε τη συζήτηση που ξαναπιάνουμε εδώ μετά από χρόνια, για να διαδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας και την απέχθεια για τους εθνικισμούς, τη φρίκη του μιλιταρισμού και του ΝΑΤΟ, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας επιβάλλουν και στις δύο πλευρές των συνόρων.
